,,Chłopak, który stracił głowę,,- John Corey Whaley

Hej!

Poznaj Travisa. Ma 16 lat, superdziewczynę i nieuleczalnego raka. Gdy staje przed wyborem: śmierć lub eksperymentalna operacja, nie zastanawia się długo. Godzi się na to, by od szyi w dół przeszczepiono mu zdrowe ciało. Jest tylko jeden problem- na razie rozwój medycyny nie pozwala na przeprowadzenie tak skomplikowanego zabiegu dlatego chłopak musi zostać wprowadzony w śpiączkę podobną do hibernacji i czekać. Żegna się więc z bliskimi, bo nie wie, czy i kiedy się z nimi zobaczy.

,,Brawurowa opowieść o pożegnaniach i wierzę w siłę oraz możliwości człowieka. Emocje, które poruszą serce i zamieszają w głowie niejednemu czytelnikowi.,,

- Olga Kowalska, wielkibuk,com

,,Szkoda, że nikt mnie nie uprzedził, że to taka dobra książka! Może wtedy nie zapomniałabym wysiąść z autobusu. Zaczytałam się. I zakochałam.,,

-Sylwia Czekańska, recenzentkaksiazek.blog.pl

,,Jestem zachwycona! Chłopak, który stracił głowę to niesamowita powieść o trudnych wyborach i poznawaniu siebie. Idealna dla tych, którzy poszukują niestandardowej książki młodzieżowej.,,

-Diana Piotrowska, zakladkaa.blogspot.com

Powiem szczerze, że jest to książka inna od tych, które ostatnio czytałam, inna w dobrym sensie oczywiście.

Widzimy tutaj chłopaka, który wraca do życia po pięciu latach i nie może odnaleźć się w starym, ale jednak nowym świecie.

Czy Tristan odnajdzie się po powrocie do żywych?

Przekonajcie się sami!

Gorąco polecam każdemu, kto czuję się zagubiony w świecie i nie tylko.

A.

FRAGMENT

,,Najpierw musiałem wrócić do szkoły.

Do szkoły bez Kyle'a i Cate, do szkoły, w której nie znałem nikogo oprócz nauczycieli i dyrektora. Miałem kiblować w liceum, wiedząc, że moi przyjaciele cieszą się życiem, robią karierę, studiują i imprezują. To wszystko było takie porąbane, a przecież wcześniej, kiedy spotykało mnie coś porąbanego, jedynymi ludźmi, z którymi mogłem o tym pogadać, byli Cate i Kyle. W dodatku teraz oni byli częścią problemu. A raczej to, że ich nie było. Nie było ich, kiedy się obudziłem, i wiedziałem, że nie będzie ich, kiedy wrócę do szkoły. Niektórzy ludzie mówią, że umieranie w samotności jest gorsze niż sama śmierć. Może powinni spróbować samotności za życia. Człowiek zaczyna się dziwić, że w ogóle interesował go powrót.,,